Berig uit New Zealand

Die mense se harte is oop.

Ek kan nie anders as om nou eers 'n bietjie van die verhaal af te wyk nie. Ek moet eers vertel van 'n berig wat op TV was en wat my aan die hart geruk het.

Twee Duitse studente het hier 'n Camper Van gekoop om deur New Zealand te kan toer. Die twee dametjies het feitlik al hul geld gebruik om die bussie te koop. Gepak en gereed om die volgende oggend te kan vertrek, het hulle rustig gaan slaap en die volgende oggend met 'n skok verneem dat hul camper van gesteel is.

Dit sou beteken dat hulle hul vakansie moet kort knip en terug gaan Duitsland toe. Hier het ek besef hoe goed die mense se harte is. Een dame het hulle $3 000 gegee om hul vakansie voort te sit en TVNZ is oorval met eposse waar mense hul camper vans tot die twee se beskikking stel, sodat hulle kan vakansie hou. Een persoon het aangebied dat hulle gratis in sy woonwa park kan
kom staan vir 'n hele week.

'n Firma wat camper vans vervaardig, het 'n nuwe campervan tot hul beskikking gestel, wat hulle met graagte aangeneem het. Dit is baie luuks, en die twee studente is besig om heerlik in New Zealand vakansie te hou.

'n Ander verhaal is die van 'n 2 jarige dogtertjie wat in 'n stormwater pyp beland het en 4 dae later dood gevind is. Die hele Auckland is aan die hart geruk. Die ouers is bygestaan en ondersteun soos wat ek nog nooit in my lewe gesien het nie. Die dag na haar privaat begrafnis, het die brandweer die hele gemeenskap genooi om die dag saam met die ouers en familie deur te bring. Hulle het die kos voorsien en die mense het geld in gesamel om die ouers te help om die begrafnis kostes te kon dek.

Ek het net weereens dankie gese vir die voorreg om hier te kan wees. Die weer is soveel koeler as in Suid Afrika, en die wind waai baie, maar elke oomblik is 'n wonderlike voorreg wat ek vir niks in die wereld wil ruil nie.

Ek se weereens, ons het die regte besluit geneem.

Ons Eerste paar dae

(harbor bridge - Auckland)

Vreemd, maar ons het dit van die begin af hanteer asof ons na 'n nuwe dorp of stad toe getrek het. As ons dit in Suid Afrika gedoen het, sou ons net so "vreemd" gevoel het.

Daar is seker maar mense wat my kwalik gaan neem oor wat ek nou gaan se, maar dit is die waarheid, en ek sal oneerlik teenoor myself wees as ek dit ontken. Die aand wat ons voete New Zealand grond gevoel het, het ek gevoel asof ek "huistoe" gekom het. Ek het gevoel dat ek hier hoort. Lourens het ook so gevoel.

Ons het die eerste dag maar rustig gevat om eers bietjie uit te rus. Dit het gereen en daar was geen teken van son nie. Dit het ook baie later lig geword as waaraan ons in SA gewoond was.

Met net 'n kamer, 'n deel kombuis en bad geriewe, het ons ons self tuis gemaak agter die rekenaars, 'n middag russie geneem wat ons meer as 'n uur in diep slaap gedompel het en die aand TV gekyk. Ons het gekyk wat New Zealand ons kan bied.

Dit was naweek en ons het besluit om dit rustig te vat. Sondag oggend het Suzette van Staden, 'n besigheidsvriendin van my wat 3 jaar gelede na New Zealand ge-immigreer het, ons kom oplaai vir kerk. Alles in Engels, maar groot was ons verrassing toe ons ontdek dat 40% van City Impact Church se lidmate Suid Afrikaners is. Ons is gul ontvang deur almal, en ek bedoel almal.

Die Kiwies het feitlik uit hul pad gegaan om ons tuis te laat voel. Dit het nog nooit gebeur dat Suid Afrikaners skaars geland het en dan kerk toe gaan nie. Gewoonte? Nee, ons het 'n behoefte gehad en ons wou gaan dankie se. Ons droom is bewaarheid.

(Tong in die kies) - Marietjie het haar en Lourens tot in New Zealand ....

Kom ons los dit maar ne.

Dit het gesous - sonder swaar weer, maar dit was die wonderlikste gevoel. 'n Vol gepakte kerk en ons kon met oorgawe dankie se. Na kerk is ons omring deur Suid Afrikaners.

Bekendes?

Ja, Hestrie en Jurie Els, dis 2 mense wat almal mos ken.

Heerlik geeet by Suzette en Deon van Staden, terug huistoe en Maandag het die werk begin.

Die ontnugtering

Maandag oggend het Lourens sy "agent" gaan spreek wat ter selfdertyd ons gasheer by die gastehuis was. Hy het Lourens beloof dat daar ten minste 6 onderhoude op hom wag wanneer ons hier aan kom. Daar was niks. Hy het net sy skouers op getrek en gese dat hy nie meer ambagsmanne plaas nie, maar verpleegsters en hy moet maar self werk begin soek.

Kiwi? Nee, ook 'n X-Suid Afrikaner, maar dit het ons nie laat voel dat ons ons goed wil op pak en terug gaan Suid Afrika toe nie. Dit het net 'n baie groter uitdaging aan ons gestel wat ons met geloof aangepak het.

Ons Vlieg.

Die dag wat ons ons vlug na New Zealand gereel het, was (en dit weet ek vandag) die beste besluit van ons lewe.

Ons is ingelig om oor Dubai te vlieg, want dis "goedkoper", maar 28 - 31 ure tussen lughawens en ...

Bernadine Swart was die waardinnetjie by Flight Center en sy was baie behulpsaam. Sy het ons gevra wat die rede is waarom ons dan juis so wil vlieg. Dis maar net R1 000 duurder om met Quantas 'n direkte vlug te neem na Sydney lughawe, Australie.

Dit was 'n verligting, want ek het 'n 12 ure direkte vlug na London gehad toe ek 3 jaar gelede vir die meisiekinders gaan kuier het. Die vlug daarheen was nie so vermoeiend soos die terug vlug nie, en met dit nog in my geheue het 16 ure na Sydney na beslis 'n beter opsie geklink as 14 ure na Dubai, 8 - 18 ure se wag op die lughawe om 'n vlug na Sydney te haal, 2-6 ure wag op Sydney lughawe om oor te stap na Air New Zealand.

Die weer was baie swaar toe ons op styg. Ek het by die venster gesit, want ek het geweet dat ek nie waffers mag voel as ons op styg nie en dit help om dan uit te kyk.

Saam het ek en Lourens gekyk hoe die liggies van SA onder ons verdwyn. Die eentonige gedreun van die motore het ons vertel dat ons voete nie meer op Suid Afrikaanse bodem is nie.

Die vlug was nie gemaklik nie. Ek het gevoel hoe die grieperigheid my beet wil pak. Lourens het net heeltyd gese dat ek niks mag se nie, want "varkgriep" het sy greep op die wereld gehad en ek mag dalk onnodig terug gestuur word Suid Afrika toe.

Salig om weer grond onder ons voete te voel toe ons op Sydney oor klim, maar slegs een uur om by Air New Zealand te kom. 'n Ou tannie het ons hulp nodig gehad, wat later geblyk het dat sy presies geweet het wat om te doen, maar bietjie aandag gesoek het.

Dit was snikkend warm op Sydney lughawe. Ons is te laat vir ons vlug na New Zealand. My moed het in my skoene gesak. Nog 6 ure langer. 16 ure is nie 'n grap nie, en as jy nog boonop siek voel ...

Ons moes sit en wag om te hoor of die bagasie personeel bereid sou wees om ons bagasie op so 'n kort kennisgewing oor te laai.

Kleure en geure was om ons. Ons het die eerste kennismaking met die Maories gehad, Samoans, en wie weet watter kurltuur nog. Daar was 'n groep tradisionele Maories wat ook vir 'n vlug na New Zealand gewag het.

Jy kyk, maar jy kyk ook nie. Dis tatoes oral op die lywe, vreemde "volksdrag", 'n vreemde taal ... Toe hoor ons ons name en verligting spoel oor ons, want ek is nou al sop nat gesweet en my lyf pyn. Ek kan amper ne meer sluk nie.

Die waardin wil weet hoekom ek so sweet ... "hot flashes" ... en sy is tevrede, glimlag begrypend en daar trek ons al weer. Ek met my tassie op wielietjies, met my kussing en my jasse bo oor dit.

1 uur en 20 minute, Auckland se liggies verskyn onder ons. Dit reen.

Die mense wat ons op die lughawe moes kry, is nie daar nie. Dit begin kouer en kouer word, en dit reen. Die lughawe is besig om stiller en stiller te raak. Ons geleentheid, waarvoor ons vooruit moes betaal, is nie daar nie. Lourens is na buite en praat met iemand ... ek moet wag, want hy wil nie he ek moet koue vang nie. Ek voel effens beter na die koeldrank wat hy gekoop het - Australiese Gemmerbier wat soos 'n Castle dumpie lyk.

In 'n "Siyaya", wat hulle hier 'n shuttle noem, is ons op pad na die gastehuis. Daar is nog 2 ander mense saam met ons. 'n Britse dametjie en 'n Chinees. Ons punt is die verste en dus moet ons die langste in die bussie bly.

So, dis nou hoe ons nuwe tuiste in die aand lyk. Rye klein winkeltjies. Hier en daar is een nog oop, maar die groot meerderheid is toe. Hier en daar sien jy iemand alleen op straat. Is dit moontlik? Mensig, in Suid Afrika sou 'n man dit nie eens alleen gewaag het nie, wat nog te se 'n vrou!

Dis byna 12 uur, en dit reen, en dit is koud. Ons praat nie. Net so af en toe sal een van ons 'n opmerking maak, want ons kyk na die nuwe strate en verby flitsende liggies voor en langs ons verby.

Uiteindelik stop hy en hy help om ons bagasie uit laai. Dis afdraend na die Gastehuis. Ons hoor Afrikaans, en ons gasheer is baie bekommerd want hy het dan die geleentheid vroeg al uit gestuur om ons net na 9nm te kry. Hy is nog nie terug by die gastehuis nie ...

Ons word ons kamer gewys - "Trek asb net julle skoene hier by die deur uit", en nou is dit net was en in kruip. Dis koud, bitter koud en die lakens is koud en klam toe ons inkruip. Suzette van Staden, ons vriendin wat al byna 4 jaar hier is, het ons in gelig dat almal hulle skoene by die deur uit trek, want byna al die matte is lig. Vreemdheid no 1, maar dit maak sin. As ek dit maar in SA geweet het, was my werk baie minder, maar mense sou my maar snaaks aan gekyk het, dit weet ek.

Ons eerste nag in ons nuwe tuiste - ons nuwe lewe - nuwe uitdagings!

Ons moes die horlosie op Sydney met 9 ure aan skuif en met nog 'n uur in New Zealand. 5 Uur was Maraai nugter wakker, want dis die tyd wat ek gewoond was om op te staan, en het ek na 'n koppie koffie gesmag.

Ek het opgestaan en ek het my koffie geniet, en vir die eerste keer in 'n baie lang tyd, weer terug gekruip agter my man se rug, maar slaap was weg en ek het net na die reen gele en luister en God gedank dat ons uiteindelik hier is ...

Ons Laaste paar dae in SA

Dit is seker 'n tyd wat my die res van my lewe sal by bly.

Moeg, maar tevrede, is ons terug na die gastehuis en ons het net daardie dag, toe die meubels na die store van Stuttafords Van Lines geneem is, in die woonstel rond gele. En ek bedoel le.

Bietjie gelees en geslaap en oor alles gesels - nabetragting gehou.

Ek dink dit was die belangrikste tyd vir ons geestelike voorbereiding. Ons het werklik oor alles gesels. Ons het weer oor alles gegaan van waarom ons New Zealand toe wil gaan. Wat ons verwagting is en wat ons dink ons te wagte kan wees.

Ek en Lourens het baie nugter hieroor gedink, en as jy dit dalk oorweeg, moet jy hierdie faktore ook in gedagte hou.

Ons het uit ons land beweeg na 'n totaal vreemde land. Ons het die feit bespreek dat ons dalk nie eens hier welkom mag wees nie, deur die feit dat die Chinese en ander eiland bewoners in hul hordes na NZ emmigreer. New Zealand is 'n klein landjie, en kan ook net soveel mense hanteer.

Hulle het al reeds hul algemene werk deure toe gemaak omdat hul eie mense die werk kan doen. Slegs onderwysers, verpleegsters en ambagsmanne kan nou nog in kom. Die "semi-skilled workers" word ook nie meer toegelaat nie.

Ons het besef dat alles anders gaan wees en het ons self voorberei vir enigiets. Ons het net op die Here vertrou. Dis een ding, jy kan nie immigreer en Hom in SA los nie.

Terug na ons laaste dae ...

Lourens het besluit dat hy graag iets baie spesiaals vir my wil doen.

My man het vir ons 'n heerlike ete voorberei, vir my die heerlikste lekker ruik goed vir bad gekoop en selfs my bad voorberei met roosblare op die water en kerse as g.

Ek het daardie bad so geniet. Na bad het die heerlikste ete vir my gewag. Dit was 'n aand om te onthou.

Die volgende oggend was dit koud en ons moes pak. Ons laaste dag op Kleinfontein is verby - vir altyd verby. Nou is ons op pad Witbank toe om ons ma's te gaan groet.

Ek en my ma Lourens en sy ma
Groet tyd vir die res van die familie en toe weer terug Pretoria toe. Lourens het 'n "laaste" geskenk van sy werk gekry.

Ons kon by Kievits Kroon Country Estate & Spa gaan oornag.

'n Heerlike aand ete, ontbyt en toe op pad lughawe toe. Maar ons het darm 'n paar ure oor gehad en kon dit saam met ons vriende deur bring voor ons vir Maritza en Stefaans ontmoet. Hulle het ons lughawe toe gevat.

Ons laaste paar ure in SA.

Ons het ons vriende, AP, Amanda en Eugene Basson gaan groet. Dit was nie lekker nie, maar wat 'n voorreg was dit nie om hierdie mense in ons lewens te kon gehad het nie.

Die laaste paar ure saam met Maritza en Stefaans was lekker. Maar geen afskeid is lekker as die oomblik aan breek nie. Ek het my voorgeneem om nie te huil nie, maar ek kon nie daardie voorneme hou nie.

Ons is in die vliegtuig en op pad na ons nuwe land. Nuwe ondervindinge, nuwe uitdagings, nuwe vriende, 'n totaal nuwe lewe.

Weg van die bekende, die onbekende in. Ons was nog nooit voorheen in New Zealand nie, maar dit maak ook nie saak nie. Ons gaan met 'n doel en ons volg ons droom.

Ons doel?

Om Woord in Aksie in New Zealand te kom plant.

Ons Droom?

Om 'n nuwe lewe te kon begin, ver verwyderd van die misdaad, moord en doodslag, die onregverdigheid teen blankes, diskrimenasie ....

I Have A Dream

My Dream Allows Me To ...

1. Give up at any moment all that I am in order to receive all that I can become.
2. Sense the invisible so I can do the impossible through Jesus Crist.
3. Trust God's resources since the dream is bigger than all my abilities and acquaintances.
4. Continue when discouraged, for where there is no faith in the future, there is no power in the present.
5. Attract winners, because big dreams draw big people.
6. See my people and myself in the future. Our dream is the promise of what we shall one day be.

Yes, I have a dream.

It is greater than any of my gifts.

It is as large as the world, but it begins with One.

Won't you join me?

Die Geestelike voorbereiding

Ek dink dit is baie belangrik om jouself geestelik voor te berei vir jou migrasie na enige land.

Daar is baie faktore wat in ag geneem moet word. Wanneer jy jou werkspermit het, moet jy weet dat jy onder geen omstandighede vir ten minste 2 jaar, of tot jy jou permanenet verblyf permit gekry het, die land sal kan uit gaan nie.

Dit beteken dat jy na niemand se troue, of begrafnis, of wat ook al, kan gaan terwyl jy net 'n visa/werkspermit het nie. Anders moet jy die hele proses weer van vooraf doen, en dit is nogals naels kou.

Hoe het ons ons self voorberei?

Elke Saterdag aand het ons van uit die lug, in New Zealand gaan kuier. Google Earth is seker een van die mees fantastiese gereedskap stukke op die Internet vir so iets. Ons het onder by die Suid Eiland begin, elke dorpie deur gegaan, na die foto's gekyk wat daar is, en Lourens het na voertuie op TradeMe gekyk. Dit is soos Ebay maar net vir New Zealand. En die heel belangrikste is dat ons met mekaar gepraat het.

Ons het selfs na die huise gekyk om 'n idee te kon vorm van hoe die huise hier lyk. Dit was 'n goeie ding, want dit was nie vir ons 'n skok toe ons hier kom en vind dat dit heel anders as in SA lyk nie. Huise is nie groot nie, en almal is van hout gebou.

Kyk, die Kiwi's ken nie van kaste maak nie. Die huise het net hang plek vir jou klere, maar daar is geen rakke nie. Kombuise het nie veel pak plek nie. Vir die Kiwi's maak huise nie veel saak nie. Dis net 'n plek waar jy eet en slaap. Die buitelewe is meer van belang. Hulle het geen pretensies nie en ... wel, ek kan dit maar noem, hulle weet nie regtig veel van huis skoonmaak nie.

Het ons onsekerheid beleef?

Ja, ons het. Dit was waarom ons verlede jaar die verkoop van die hoewe onttrek het (6 maande). Lourens was bang vir die vreemde. Ons het nie van 'n agent gebruik gemaak nie, want dit sou te duur kos en die ekonomie het begin duik.

Ons het gaan sit en alles baie mooi bespreek. Ons het met mense in New Zealand kontak gemaak om goed uit te vind. Baie het ons eerlik geantwoord en ander was weer vaag.

Ons moes honderd persent seker wees dat ons al twee WIL kom. My pa se gesondheid was nie goed nie. Hy het Alzeimer se siekte gehad en Lourens het dit baie duidelik aan my gestel dat as pa iets oor kom, ek nie sal kan terug kom nie, al het ons nog nie ons werkspermitte nie. Die Vader was ons genadig hier - hoe hard dit ook al mag klink - want my pa is op 19 Desember 2009 oorlede.

Ek moet my ma agter laat. My dogter. Ek dink die feit dat ons vir baie jare sonder ons kinders naby ons moes klaar kom, het die besluit maklikker gemaak. Ons sien mekaar op skype en dit kan net voort gesit word.

Die ander faktor wat ons bespreek het is die feit dat ons vir byna 29 jaar net plaas lewe gewoond was en dat ons albei moet besef dat ons nou in 'n dorp, tussen ander mense gaan bly. Ons gaan in 'n huis bly wat nie ons eie is nie.

Ons moes besluit of ons nog gaan vas byt tot die eindomsmark verbeter of wat. Dit het baie kniee werk van ons geverg.

In my hart het ek al in New Zealand gewoon. Ek het foto's uit gedruk van uitsigte oor die see en gereeld daarna gekyk. Youtube het ook baie videos gebied waarna ons gekyk het.

Ek dink die grootste ooreenkoms tussen my en Lourens was die besluit dat die een nie die ander een gaan verwyt wanneer dit swaar mag gaan in die vreemde land nie. Ons het 'n besluit geneem om deur dik en dun in ons huwelik bymekaar te staan, en ons het geweet dat die grootste toets voorle. Ons kon 'n vorige groot toets deurstaan, en ons behoort die een ook te kan deurstaan.

Glo my, dit was nodig, want daar kom tye wat jy wonder of jy die regt besluit geneem het.

Hier is baie kulture in New Zealand, maar dit behoort nie vir Suid Afrikaners 'n probleem te wees nie. In teen deel, dit is maklikker hier as in SA. Ek is bereid om jou persoonlik daarvan te vertel. Dit is iets wat ek nie hier gaan noem nie.

As jy kinders op skool het, is daar baie ander faktore wat in ag geneem moet word. Julle as gesing moet saam sit en alles met die kinders bespreek. Julle sal dit op 'n gereelde grondslag moet doen om die kinders ook voor te berei. Dit is moeilik om die bekende agter te laat, maar alles gaan oor jou ingesteldheid en houding. As jy negatief dink, gaan alles negatief wees. Hier is ook probleme en drama, maar dit verskil van wat ons in Suid-Afrika gewoond was.

Moenie dink jy kan jou Bybel in Suid Afrika los nie. Boeta, Sussa, jy gaan dit nodig he. Julle sal moet saam bid en julle hele gedagte oor Suid Afrika moet verander. Jy moet weet dat as jy hierheen kom, dit jou nuwe vaderland gaan wees. Jy gaan 'n vreemdeling in 'n ander land word en jy gaan nie meer dieselfde regte he as wat jy in jou eie land gehad het nie. Jy moet maak soos hulle jou se om te maak.

Hier is baie meer wet en orde en baie moets en moenies. Suid Afrika het 'n slap houding heens hierdie dinge ontwikkel en dit is so jammer dat baie van ons mense wat hier heen kom, nie daardie houding ater gelaat het nie.

Die mense hier is nie agresief nie, en dit is party keer 'n groot verleentheid om te hoor en sien hoe baie van ons Suid Afrikaanse mans dink hulle moet nog steeds "veg". Hulle gooi behoorlik hul speelgoed uit hul kot uit.

Dit is ook deel van die verandering, maar 'n mens moet jou humeur in elk geval beteul. Of jy nou in 'n vreemde land of in jou eie land is.

Jy moet weet dat hier nie alles is wat ons in SA gewoond is nie. Die kultuur is anders en ons moet nie ander mense verag oor wat hulle doen nie. Weereens, jou ingesteldheid heens ander kulture moet reg wees. Jou Anker in God moet stewig wees, want anders sal jy nie oorleef nie. Nie in New Zealand of in enige ander land nie.

Geestelike voorbereiding word ook nie oornag gedoen nie. As jy vandag besluit jy wil New Zealand toe kom, dan moet jy begin werk aan jou eie gedagte. Jy moet afskeid neem van wat jy aan gewoond was en vir jouself se dat jy nie kan om draai nie. Dat jy nie wil omdraai nie.

Jy moet jou redes, om te wil immigreer, neerskryf. Jy moet jou gevoelens neerskryf en jy moet al hierdie dinge ten minste een keer per week deur lees. Jy moet jou kinders ook aanmoedig om dit te doen en ten minste een keer 'n week 'n immigrasie huis vergadering uit roep waar julle hierdie dinge kan bespreek.

Skryf jou vrese neer, jou hoop, jou verwagting.

Skryf jou beplanning neer van wat afgehandel moet word in SA.

Ek is besig om 'n DVD saam te stel vir mense wat sou belang stel om na New Zealand te wil immigreer. Hou gerus my blog dop om te sien wanneer dit beskikbaar gaan wees en sodra ek my eksamen afgehandel het om as immigrasie raadgewer op te tree, sal ek dit ook noem.

Vir ons was dit beste ding wat ons nog ooit in ons lewens kon doen. Ek wil nooit weer terug gaan SA toe nie. Nie eens om daar te gaan kuier nie, want ek weet nie of ooit weer die swak verkeer, die ongeskiktheid van padgebruikers en ... ooit weer wil hanteer nie. Wetteloosheid is hier nie aan die orde van die dag nie, en jy moet weet dat jy toestemming vir enigiets moet kry wat jy wil doen.
Hier is nie bediendes nie. Jy moet alles self doen.

Hier is nie tuis nywerhede nie, en as jy hier woon, sal jy verstaan waarom.

As jy van wette, reels en regulasies hou, as jy van orde hou, dan is New Zealand die aangewese plek om te kom woon.

Ek hoop dat hierdie laaste sin van my my familie en vriende sal laat verstaan waarom ons die besluit geneem het wat ons geneem het. Daar is baie wat ons vir verraad beskuldig het. Ons vergewe hulle want hulle weet nie van beter nie. En ek dink hulle is te bang (meskien jaloers) om so 'n groot stap in hul lewens te neem.

Ek en Lourens is nie meer 20 nie, en dankie tog daarvoor. Hulle se dat ou bome nie maklik verplant kan word nie, maar dit kan. As jou ingesteldheid reg is en alles reg hanteer word, kan dit.

Meskien is dit nog te gou vir ons om dit te se, maar as ek so na ander luister wat langer as ons hier is, (10 maande) dan besef ek hoe belangrik jou ingesteldheid moet wees om hierdie groot stap in jou lewe te kan doen. As ek geweet het wat ek vandag weet, het ek dit al meer as 10 jaar gelede gedoen.

Woord in Action/Woord in Aksie New Zealand

Word in Action/ Woord in Aksie on Facebook

Ons Laaste Dae in Suid-Afrika

Hoe het ons alles in so 'n kort rukkie gedoen?

Dit was harde werk. Ons is vertel dat alles gestoomskoonmaak moet wees want hulle is baie streng by doane in New Zealand. Ons moes ook uit sorteer wat ons wil saam vat en wat ons gaan laat agter bly. Dit was die moeilikste deel, maar ons is daar deur.

Ek het besef dat ek regtig baie onnodige goed bymekaar gemaak het. Om alles te kroon was daar nog van die kinders se goed ook nog by ons. Maritza het Oktober maand, na meer as 5 jaar in London, terug gekom Suid Afrika toe. Die gedagte was nie lekker om my kind nou daar te los nie, maar ek weet sy gaan later by ons kom aansluit en ek hoop en bid net dat dit gou sal wees. Ons moes toestemming by die ander 2 kinders kry oor wat met hul goed gebeur wat nog by ons is.

Mense, dit was 'n hoop gemors. Ek het skoon skaam gekry vir myself hieroor. Maar ons het deur geworstel. Want sien, die houervrag houer is net 6m lank en ons kan dit nie bekostig om 'n groter houer te huur nie.

Verder is ons gewaarsku oor moontlike kewers, grond en sade. Niks mag New Zealand in kom nie, en nou dat ons hier is, verstaan ons dit baie goed.

Die groot werk het nou eers begin!

Lourens het alle hout artikels geskuur en vernis. Ou meubels lyk nou soos spik splinter nuwe goed. Dit was stof en stof en nogmaals stof. Ek het Lourens so jammer gekry, want hy het die 16e April klaar gemaak by sy werk, en het dus net 2 weke gehad om al hierdie werk te doen.

Ek het alles gewas en stoom skoon gemaak. Daar was 'n kombers wat knapse kerels tussen die vesels gehad het en ek het nie tyd gehad om dit ook nog skoon te maak nie. Dus moes die kombers 'n nuwe tuiste vind.

Stuttafords van Lines het die opmetings van die meubels kom maak en ons is mee gedeel dat dit nog steeds te veel is. Liewe land, ek het reeds van so 'n klomp goed ontslae geraak. Ek gaan beslis nie van my oudhede onstlae raak nie! Veral nie nou dat dit byna soos nuwe goed lyk nie. Dus moes ek en Lourens 'n besluit neem wat moet gaan en wat moet bly. Ons het kassies en ander goed begin uit deel. Daar is nie nou nog tyd om te wil wag tot iemand dit kan kom koop nie.

Ons het in geboek by Waterbok Gastehuis by Kleinfontein vir die laaste 4 dae terwyl hulle besig was om die meubels te pak. Ons het van Stuttafords Van Lines gebruik gemaak. Hulle was die goedkoopste en hier kan jy sien hoe hulle elke ding verpak het. Ons was baie in ons skik met die manier van verpakking. Ons kan hulle met 'n groot gerustheid aan beveel. Hulle het uit hul pad gegaan om ons goed te verpak en alles volgens ons behoeftes te doen. Selfs bereid gewees om die krat oop te maak sodat ek 'n ekstra toebehore kon in laai vir my Kenwood Cheff.

Hoekom? Ons kon dit mos maar in New Zealand gaan koop het?

Ons het baie navorsing gedoen, en dit is juis die rede waarom ons die nuwe toehore gaan koop het. My man het vir my 'n Kenwood Chef Titanium vir Kersfees gekoop en dit is nog slegs in Engeland en Suid-Afrika beskikbaar. Als wat ek ekstra wil he wanneer ek reeds in New Zealand is, sal ek van Engeland af moet invoer.

Ek dwaal nou so bietjie van die punt af. Kom ons beweeg terug na die verpakking van ons meubels.

Alles is in bobbel plastiek, met 'n dik bruin papier laag aan die buitekant, verpak. Beddens, matrasse, alles. Van die goed, soos my "home gym" is gekrat, asook Lourens se krag opwekker. Ons het niks gepak nie, en nou kan jy verstaan waarom ons sulke groot werk gehad het. Ons moes alles uit pak en op hul plek gehad het sodat Stuttafords Van Lines alles self kan pak. Ons mag niks self gepak het nie, want dit sou 'n invloed op versekering he.

'n Span van 5 werkers is uit gestuur en hulle het 3 dae geneem om pak. Die derde dag is 'n groter span uit gestuur om die vragmotor te kon laai.

Dit was 'n hartseer, maar tog ook 'n vreugdevolle oomblik toe die vragmotor met ons besittings van Kleinfontein weg ry.

'n Groot droom was besig om in wording te kom, en die werklike besef het nou eers werklik tot ons deur gedring. Ons het stil geraak voor God en Hom hiervoor gedank.

Lourens en ek is deur ons gemeente lede met 'n seen uit gestuur. 'n Brandende begeerte om Woord in Aksie in New Zealand te kon gaan plant. Dit is ons passie en daarom is ons bereid om hierdie pad te stap. 'n Vreemde pad na 'n vreemde land.

Om al hierdie dinge te kon doen verg geestelike voorbereiding. Niemand kan werklik hul eie land verlaat sonder om baie nou in kontak met ons hemelse Vader te bly nie, want net Hy kan ons deur alles neem.

Het die gedagte van: "Doen ons die regte ding?" by ons op gekom?

Natuurlik. Ons het, in die tye wat ons rustiger kon raak nadat die meubels afgehandel is, vir mekaar gese dat wanneer dinge in New Zealand nie maklik gaan nie, ons nie mekaar daaroor gaan verwyt nie, want dit is 'n besluit wat ons saam geneem het.

Elkeen gaan dinge anders ervaar en ons het mekaar beloof om bymekaar te staan, maak nie saak wat gebeur nie.

Hieroor gesels ek 'n volgende keer

Ons Droom is Verwesenlik!

Verlede jaar op 1 April 2008 het ek die vorige inskrywing gedoen met die uitlsuitlike doel om ons hoewe te verkoop waar ons vir meer as 15 jaar gewoon het.

Kleinfontein se wildspark

Kleinfontein het aan ons die geleentheid gebied om weer ons voete te vind, en daardie stukkie grond het dit vir ons moontlik gemaak om die "onmoontlike" moontlik te maak.

In 1994 het ons huis in Witbank tot op die grond af gebrand en het ons werklik net die klere aan ons lywe gehad. Maar dis ver in die verskiet en vir my voel dit nou net soos 'n aaklige droom.

Ek en my seun besig om in die as rond te krap van wat ons slaapkamer was.

Dit het baie swaarkry en hartseer in ons lewens gebring, maar ons Anker en geloof in Jesus het ons deur alles gedra.

Op 'n dag het ons net gevoel, genoeg is genoeg. Ons kinders was al 3 al reeds in die buiteland en die moord en doodslag in SA het al nader en nader aan ons eie huis gekom. My man is met die dood by sy werk gedreig omdat hy nie bereid was om tot 'n laer standaard te daal nie.

Dit was nie 'n maklike en lukrake besluit nie.

Junie 2008 het ons die verkoop van die plot onttrek omdat ons werklik onseker oor alles gevoel het. Daar was soveel faktore wat ons in gedagte moes hou. Ons het nou net ons voete gevind en nou moet ons alles weer op gee en van vooraf begin.

Diep in my hart wou ek nog steeds land uit. Ek het gebid en die Here gevra dat as dit sy wil is dat ons New Seeland toe moet gaan, ek Hom die teken vra dat my man na my sal kom en se dat hy wil gaan. Ons het alles gelos en ons lewens geleef soos voorheen.

Familie lede het vir ons kwaad geword en ek is selfs van leuens beskuldig. Ek het, as mense gevra het of ons nog New Zealand toe gaan, "Ja" geantwoord. Dit het natuurlik my swaer die harnas in gejaag en hy het vir my gese dat ek moet ophou lieg vir mense. Ek het nie gelieg nie. Ek het nog steeds hierdie droom in my gehad.

Ek het 'n leuse. 'n Engelse leuse.

"What you think about, you will bring about, and let go and let God."

Hoeveel doem profete het ons nie in ons lewens gehad nie, want sien, hoe kon hierdie 2 mense, wat werklik gesukkel het om 'n bestaan in Suid Afrika te maak, dit in hulle koppe kry om land uit te gaan en 'n ander beter heenkome te gaan soek!

Dit is net nie moontlik nie!











Nie?


Ek was einde Oktober by 'n Woord in Aksie vroue kamp en toe my man my daar kom haal het, het ek verneem dat ons hele lewe gaan verander. Ek was moeg, maar daar was vreugde in my hart.

Ons het weer ons hoewe in die mark geplaas. Dit was moeilik, want die eiendomsmark was mors dood. Daar was baie belangstelling, maar niemand wou koop nie.

Ons het met die helfte van die aanvanklike bedrag af gekom. Van R780 000 na R450 000. Middel Februarie 2009 het ons koper gekom.

Ons het beplan om eers die 16e Julie 2009 te kom. Ons moes trek, en terwyl ons besig was om in die huurhuis in te trek, is ons mee gedeel dat ons end April weer moet trek, want die huis is verkoop. In teen deel wou die verhuurder gehad het dat ons sommer einde Maart moet uit wees.

Die deurslag van alles was dat hy die voornemende kopers van sy huis, en homself in gelaat het terwyl ons nie daar was nie. Ek was werklik vies. Alles het nog rond gestaan in die huis want ons was nog besig om te trek. Hy kon werklik net sy selfoon gevat het en ons laat weet het.

Ek het soos 'n gemolesteerde vrou gevoel. My man kon dit sien. Ek was sprakeloos. Hy het in die kombuis my hande gevat en ons het gebid en die Here vir leiding gevra. Die naweek was maar 'n stil en somber naweek. Ons het nie veel gepraat nie.

Sondag aand, na kerk, het hy die groot aankondiging gemaak.

"Ek bedank more" - Dit was die 16e Maart 2009

Dit het weer nuwe lewe in my verlamde ledemate gebring en ons het "gespring".














Laaste dag saam met familie in SA

Maandag oggend het ek Flight Center geskakel en hulle het my mee gedeel dat hulle 2 sitplekke op 'n vliegtuig beskikbaar het - 'n direkte vlug na Sydney Australia - op die 7de Mei 2009.

Ons het net hier en daar grond gevat. Die 7de Mei het aan gebreek en ons was op Quantas op pad na 'n nuwe lewe, 'n nuwe bestemming, 'n nuwe "home country".


Engels, alles Engels. In ons skole, in ons strate, in ons kerke?

"Wat het julle besiel?" Mense het net hulle koppe in ongeloof geskud, en ek dink hulle doen dit nog steeds. My beste vriendin het vir my gese dat ons Desember 2009 terug in SA sal wees.

Wel vriendin, ons het ons werkspermitte en ons doen nou aansoek vir permantnete verblyf wat na burgerskap gaan lei.

Dit is alles in 'n kort neute dop wat jou net 'n agtergrond gee van waar ons begin het.

Ek sal elke dag 'n inskrywing maak sodat jy kan lees hoe ons lewens hier verloop.